Przedszkole w Niechcicach

Temat tygodnia

Niby tacy sami, a jednak inni

 

Poniedziałek, 25.05.2020

Temat: Piłka dla wszystkich.

 

1. Słuchanie piosenki "Nasze emocje"

https://www.youtube.com/watch?v=kRJFN6V7TB4

Rozmowa na temat piosenki.

Rodzic zadaje dziecku pytania:

− O czym jest ta piosenka?

− Co oznacza słowo: emocje?

− O jakich emocjach jest mowa w piosence?

− Jakie emocje nas „odwiedzają”? Co się wtedy dzieje

 

2. . Słuchanie opowiadania Agaty Widzowskiej "Piłka dla wszystkich".

Książka (s. 82–83) dla dziecka. Dziecko słucha opowiadania i ogląda ilustracje w książce

Niepełnosprawny Franek z grupy Ady często śnił o tym, że gra w piłkę nożną. W snach nie siedział na wózku inwalidzkim, tylko biegał po boisku najszybciej z całej drużyny i strzelał najwięcej goli. – Brawo, Franek! – krzyczeli kibice. – To najlepszy zawodnik! – rozlegały się głosy. Jednak gdy szczęśliwy i dumny Franek otwierał oczy, od razu uświadamiał sobie, że to był tylko sen, a on nigdy nie zostanie piłkarzem. Patrzył na swoje nogi, którymi nie mógł poruszać, i robiło mu się wtedy bardzo smutno. Ada przyjaźniła się z Frankiem i bardzo lubiła się z nim bawić. Pewnego dnia zauważyła, że chłopiec jest wyjątkowo radosny. Miał roześmiane oczy i wesoło pomachał do niej, gdy tylko pojawiła się w sali. Dziewczynka była ogromnie ciekawa, co jest tego przyczyną. Może dostał długo oczekiwany bilet do teatru? A może spełniło się jego marzenie o jeździe na koniu? – Cześć! Nie uwierzysz, co się stało! – powiedział Franek, gdy Ada usiadła przy nim na dywanie. – Opowiedz. – W sobotę pojechałem z moim starszym kuzynem na mecz piłki nożnej. Grały drużyny z dwóch różnych szkół. Byłem bardzo blisko i mogłem obserwować każdy ruch zawodników! – To świetnie. Ja nie przepadam za oglądaniem meczu, ale cieszę się, że ci się podobało – odpowiedziała Ada. – Mój kuzyn podwiózł mnie do ławki, na której siedzieli zawodnicy rezerwowi. I całe szczęście, bo bramkarz skręcił nogę w kostce i trzeba go było zastąpić. Wyobraź sobie, że nagle ktoś kopnął piłkę, a ja ją złapałem! – Ojej! Zostałeś bramkarzem? – Nie. Po prostu piłka wypadła poza boisko i leciała prosto na mnie. Chwyciłem ją i rzuciłem z powrotem jednemu z napastników. – Brawo! – A wtedy on na mnie nakrzyczał… – Jak to nakrzyczał? Powinien ci podziękować – zdziwiła się Ada. – Niestety, nie. Powiedział, żebym się stamtąd wynosił, bo tylko przeszkadzam. A jego koledzy się śmiali i słyszałem, jak mówią o mnie „krasnal na wózku”. – Prawdziwi sportowcy się tak nie zachowują! – zezłościła się Ada. – Jeden z nich zaczął pokracznie chodzić i wskazywał na mnie palcem, a potem wszyscy śmiali się z moich butów. Chciałbym chodzić, nawet taki wykrzywiony, a ja przecież nie mogę chodzić wcale… Pomyślałem, że piłka jest nie dla mnie. – Myślałam, że opowiesz mi o czymś wesołym. Jak cię zobaczyłam, wyglądałeś na szczęśliwego, a ta historia jest smutna – stwierdziła Ada. – Bo jeszcze wszystkiego ci nie opowiedziałem! – uśmiechnął się Franek. – Potem wydarzyło się coś wspaniałego! Ada była bardzo ciekawa, a Franek opowiadał dalej: – Mój kuzyn bardzo się zdenerwował i zdecydował, że zabierze mnie z tego boiska, chociaż mecz rozgrywał się dalej. Kiedy odjeżdżałem, usłyszałem dźwięk gwizdka. Kapitan drużyny przerwał mecz i zwołał wszystkich zawodników. Nie słyszałem, co do nich mówił, ale po chwili dogonił nas, a za nim przybiegła reszta drużyny. Powiedział do mnie tak: „Jako kapitan Niebie- 104 skich chciałem cię przeprosić za zachowanie moich kolegów. Oni zresztą zrobią to sami”. I wtedy każdy z piłkarzy podszedł do mnie i podał mi rękę. Widziałem, że było im wstyd. Zapytali, jak mam na imię i co mi właściwie dolega. – To dobrze, bo już chciałam się wybrać z Olkiem na to boisko i im dokopać! – powiedziała stanowczo Ada. – Chciałaś ich zbić? – spytał zaskoczony Franek. – Nie, dokopać im kilka goli. Jak się zdenerwuję, to potrafię kopnąć tak mocno jak stąd do Krakowa! – To szkoda, że cię tam nie było – zaśmiał się chłopiec. Franek opowiedział Adzie ciąg dalszy tej historii. Zawodnicy dowiedzieli się, że chłopiec doskonale zna zasady gry w piłkę nożną, bo razem z tatą ogląda każdy ważny mecz. Zaproponowali Frankowi, żeby został sędzią, dali mu gwizdek i posadzili na honorowym miejscu, z którego miał świetny widok na całe boisko. Od tej chwili chłopiec bacznie obserwował grę, dawał sygnały zawodnikom, a nawet zadecydował o jednym rzucie karnym. Okazało się, że jest bardzo dobrym i uważnym sędzią i nikt nie powiedział o nim „sędzia kalosz”, czyli taki, który się nie zna na grze i ciągle się myli. – I wiesz, co mi powiedzieli na pożegnanie? – zakończył opowieść Franek. – Powiedzieli, że skoro mam niesprawne nogi i nie mogę grać w piłkę nożną, to przecież mam sprawne ręce i mogę grać w koszykówkę. Mój tata dowiedział się, kto prowadzi drużynę koszykarską dla zawodników na wózkach, i od jutra zaczynam treningi. A ja myślałem, że piłka jest nie dla mnie. – Piłka jest dla wszystkich! – powiedziała Ada. – Zobaczysz, kiedyś przyjdę na mecz koszykówki. Ty będziesz najlepszym koszykarzem, a ja będę piszczała najgłośniej ze wszystkich kibiców.

 

• Rozmowa na temat opowiadania.

− Co śniło się Frankowi?

− O czym opowiadał Adzie?

− Jak zachowywali się chłopcy?

− Co zrobił ich kapitan?

− Kim został Franek na meczu?

− Co powiedzieli chłopcy Frankowi na pożegnanie?

− Co będzie ćwiczył Franek?

− Jak oceniacie zachowanie chłopców na początku, a jak potem, po rozmowie z kapitanem?

 

Wyjaśnienie pojęcia tolerancja.

Tolerancja oznacza cierpliwość i wyrozumiałość dla odmienności. Jest poszanowaniem cudzych uczuć, poglądów, upodobań, wierzeń, obyczajów i postępowania, choćby były całkowicie odmienne od własnych albo zupełnie z nimi sprzeczne. Współcześnie rozumiana tolerancja to szacunek dla wolności innych ludzi, ich myśli i opinii oraz sposobu życia.

Rodzic pyta:

− Czy chłopcy byli tolerancyjni?

− Czy znacie inne przypadki braku tolerancji? (Wyśmiewanie się z ludzi o innym kolorze skóry, innego wyznania…).

− Czy należy wyśmiewać się z kogoś, dlatego że jest gruby, jeździ na wózku…?

 

3. Wykonanie pracy plastycznej Dzieci z całego świata.

Oglądanie zdjęć w internecie przedstawiających dzieci z różnych kontynentów. Wymienie różnic między przedstawionymi na nich dziećmi (kolor skóry, kształt oczu itd.).

https://www.youtube.com/watch?v=UP9P0uB2Llw

 

Zabawa uwrażliwiająca zmysł dotyku – Badamy swoją twarz.

Dziecko za pomocą dotyku bada kształt swojej głowy, wypukłość nosa, uszu i policzków, ułożenie brwi itp. Rodzic pyta: − Jaki kształt ma głowa? − Jakie są twoje włosy? (Proste, kręcone, miękkie…). − Wymień części twarzy. − Popatrzcie na mnie. Czy jestem taki sam jak ty? Czy mam taki sam kolor oczu i włosów?

 

Potrzebne będą: kartka z narysowanymi kołami (o średnicy 15 cm), kwadraty (o boku długości 20 cm), wycięte z szarego papieru pakowego, klej, nożyczki, kredki. 

• Wycinanie kół.

• Rysowanie na kołach oczu, nosa, ust (kształt jest uzależniony od koloru koła).

• Przyklejanie kół na kwadracie z szarego papieru.

• Dorysowywanie włosów w taki sposób, aby zarysować kredkami linię łączącą koło z papierem.

• Wycinanie narysowanej głowy.

 

 

Wtorek, 26.05.2020

Temat: Co jest cięższe, a co lżejsze?

 

1. Co jest cięższe, a co lżejsze? – zabawy z zastosowaniem wag

A. Dziecko waży artykuły kuchenne na wadze kuchennej, siebie na wadze łazienkowej, klocki i inne przedmioty na wadze szalkowej lub innej dostępnej w domu.

B. Filmik Rodzaje wag
https://www.youtube.com/watch?v=yr9dLvS5xfw
- Jakie znasz rodzaje wag? (sklepowa, hakowa, samochodowa, niemowlęca, kuchenna, łazienkowa, apteczna)
- Przyjrzyjcie się zdjęciom różnych wag, gdzie umieścimy je na plakacie?

C. Filmik Zabawy z ważeniem

https://www.youtube.com/watch?v=h2LGXt0f014
Wykonanie prostych wag z drążka, sznurka i plastikowych torebek.

2. Karta pracy, cz. 4, s. 55. (Pięciolatek) Kolorowanie w każdej parze cięższego przedmiotu. Kończenie rysowania wag według wzoru.

 

3. Słuchanie wiersza Ewy Małgorzaty Skorek Nazwy miesięcy – utrwalanie nazw miesięcy. W miejscach oznaczonych * dziecko powtarza za rodzicem – na jednym wydechu – nazwy miesięcy.

Jakie miesiące w roku mamy?

Czy wszystkie nazwy miesięcy znamy?

Komu nie sprawi trudu zadanie,

niech rozpoczyna ich wyliczanie.

Powietrza dużo buzia nabiera

i na wydechu nazwy wymienia:

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec,

lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień. *

Jeśli za trudne było zadanie, ćwicz dalej z nami to wyliczanie:

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec,

lipiec, sierpień, wrzesień, październik*,

− styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec,

lipiec, sierpień, wrzesień, październik*

 

4. Zabawa Przyjazny dotyk.

Nagranie muzyki relaksacyjnej np. puszczone z internetu. Rodzic poprzedza zabawę krótką rozmową na temat tego, jakie gesty i czynności wobec drugiego człowieka są miłe, a jakie nie są miłe. Następnie rodzic włącza nagranie wolnej, relaksacyjnej muzyki, w czasie której dziecko spaceruje po sali i wykonuje polecenia wygłoszone przez niego półgłosem.

Np. − Przytul osobę.

− Przywitaj się uprzejmie z jak największą liczbą osób.

− Pogłaszcz osobę po głowie.

 

Środa, 27.05.2020

Temat: Obrazek dla przyjaciela.

 

1. Wykonanie pracy "Pożegnalny obrazek dla przyjaciela".

Kogo nazywamy przyjacielem? Kartonowe serce, mazak.

Dziecko podaje cechy przyjaciela, które rodzic zapisuje na kartonowym sercu. Potem umieszcza je w widocznym miejscu w pokoju dziecka. Np.: dba o nas, jest pomocny, opiekuńczy, rozbawia nas, czujemy się przy nim bezpieczni.

Potrzebne będą: podstawa pudełka po czekoladkach, brystol, szary papier, kolorowy papier, nożyczki, klej. Ramą obrazka jest podstawa pudełka po czekoladkach. W jej wnętrzu dziecko tworzy dowolną kompozycję, np. góry, jezioro, las, łąkę, miasto. Aby kompozycja była wypukła, część papierów potrzebnych do wykonania pracy dziecko może pognieść. Wręczenie prac swoim przyjaciołom.

 

2. Karty pracy, cz. 4, s. 56–57. Patrzenie na obrazek. Opowiadanie, co się na nim dzieje. Odszukiwanie na dużym obrazku przedmiotów, roślin umieszczonych na dole kart.

 

3. Zabawa Nasze emocje – rozwijająca zdolność wyrażania emocji głosem.

Potrzebne będą: nagranie piosenki "Nasze emocje", obrazki przedstawiające twarze wyrażające różne emocje.

Na początku zabawy rodzic ustala dla każdej twarzy na obrazku charakterystyczny głos. Umieszcza w widocznym miejscu na tablicy obrazki przedstawiające: − strach − prawdziwy krzyk, − smutek − mruczenie, pociąganie nosem, − radość – hi, hi, hi, ha, ha, ha, lub prawdziwy śmiech, − złość – warczenie. W rytmie nagrania piosenki dziecko maszeruje po okręgu. Podczas przerwy w nagraniu rodzic wskazuje wybrany przez siebie obrazek. Dziecko staraja się wyrazić głosem emocje przedstawione na obrazku.

 

4. Karta pracy, cz. 4, s. 58. Opowiadanie o tym, jak Olek i Ada obchodzili Dzień Dziecka. Układanie zdań o każdym obrazku. Pisanie samodzielnie lub przez N. imienia dziecka. Ozdabianie pola z imieniem.

 

Czwartek, 28.05.2020

Temat: Wspólne zabawy

 

1. Potrafię być twórczy – przekształcanie narysowanej linii według własnych pomysłów.

 

A. Ćwiczenie twórczego myślenia – Nasze pomysły.

Rodzic podaje dziecku kolorową chustkę i prosi, aby powiedziało, co można z niej zrobić, do czego ją wykorzystać.

B. Rozmowa na temat Co nas dziwi? Dziecko wypowiada się na temat sytuacji, które je zdziwiły; próbuje wyjaśnić, dlaczego.

C. Zabawa - Spacer w wyobraźni. Rodzic prosi dziecko, aby wyobraziło sobie, że otrzymało od czarodzieja siedmiomilowe buty, dzięki którym mogło bardzo szybko poruszać się i zwiedzać cały świat. Dziecko zamyka oczy i próbuje wyobrazić sobie, w jakim miejscu się znalazło, co tam zobaczyło, kogo spotkało. Opowiada o swojej wędrówce w wyobraźni.

D. Przekształcanie narysowanej linii według własnego pomysłu. Rodzic daje dziecku kartkę z narysowaną czarnym mazakiem przez środek linią łamaną z różnymi zakolami i zygzakami; prosi dziecko, aby – wykorzystując i przekształcając tę linię – postarało się narysować trasę, jaką odbyło w swojej wyobraźni; za pomocą rysunku przedstawić dziwne miejsca, dziwne zwierzęta i ludzi, których spotkało po drodze. Dziecko rysuje pastelami olejnymi lub innymi kredkami wokół narysowanej przez rodzica linii, ale w taki sposób, aby stała się ona fragmentem większej całości.

 

2. Zabawa rozwijająca wyobraźnię, zdolności obrazowania tekstu ruchem, wyrażania emocji –

Potrzebne bedą: nagranie tajemniczej muzyki pasującej do opowiadania, gazety, klocki, aktorzy: mama, dziecko, pluszowy kot, krzesełko i kocyk (zasłona). Rodzic wybiera utwór (według własnego uznania) do przedstawienia dziecu krótkiego opowiadaniaWybrany fragment muzyki musi mieć odpowiedni charakter, dostosowany do treści. Przebieg zabawy: Rodzic włącza nagranie muzyki o tajemniczym nastroju. Dziecko wciela się w postać Tomka, wykonując płynne ruchy, zgodne z nagraniem muzyki. Nasłuchuje. Rodzic gniecie gazetę lub w inny wybrany przez siebie sposób naśladuje dziwne szmery. Chłopiec biegnie do mamy, wskazuje kierunek, z którego dobiegają dźwięki, robi przerażoną minę. Razem z mamą wraca do pokoju. Mama skrada się w kierunku, z którego słychać dziwne dźwięki. Odsłania zasłonę. Tomek podskakuje wesoło, przestaje się bać. Bierze kotka na ręce, pokazuje go mamie. Uśmiecha się i przytula swojego domowego przyjaciela.

Teksty Bożeny Formy:

Tomek bawi się w swoim pokoju. Nagle słyszy dziwne szmery. Jest przerażony. Biegnie do mamy. Mamusia postanawia sprawdzić, co to za odgłosy. Trzyma Tomka za rękę i wraca do jego pokoju. Po cichu skradają się w kierunku firanki, zza której nagle wychodzi kot. Ach, to jego sprawka. Tomek bierze go na ręce, przytula, głaszcze i żartobliwie mu grozi. Uśmiecha się do mamy.

3. Karty pracy, cz. 2, s. 56 -57 (Czterolatek)

 

Piątek 29.05.2020

Temat: Moje uczycia.

 

1. Rodzic pyta dziecko:

− Kiedy się złościmy? (Kiedy ktoś lub coś nie pozwala robić tego, co chcemy albo dostać tego, czego potrzebujemy, gdy ktoś chce nam wyrządzić krzywdę).

− Kiedy się smucimy? (Gdy żegnamy się z tym, co straciliśmy albo gdy godzimy się z tym, że niektórych rzeczy nie będziemy mieć).

− Kiedy się boimy? (Gdy czujemy zagrożenie, strach chroni nas przed nim, bo każe nam krzyczeć, uciekać, chować się lub walczyć).

− Kiedy się cieszymy? (Różne osoby cieszą inne rzeczy, zdarzenia).

− Kiedy się wstydzimy? (Gdy różnimy się czymś od innych i oni dają nam to odczuć; gdy nie spełniamy czyichś oczekiwań, nadziei, gdy przyłapano nas na czymś niewłaściwym).

− Kiedy zazdrościmy? (Gdy nie mamy tego, co mają inni – pojawia się wtedy w nas złość lub smutek, możemy czuć jedno i drugie).Dziecko miną przedstawia odpowiednią emocję, a rodzic stara się nazwać emocje które zostały pokazane. Następnie rodzic pokazuje, dziecko odgaduje.

 

2. Słuchanie tekstu Jolanty Kucharczyk Moje uczucia.

Żal mi minionych wakacji, urodzin, które już były, i tego, że odwiedziny babci już się skończyły. Smutno, że tata wyjechał, mama tak mało ma czasu, i złość mnie bierze, że brat mój robi tak dużo hałasu. Tu, w moim sercu, mieszkają uczucia: miłość, radość i smutek. Czasem jestem tak bardzo szczęśliwy, lecz czasem także się smucę. W kieszonce kasztan na szczęście o tym wciąż przypomina, że wszystko, co jest tak smutne, kiedyś z czasem przemija. Zobacz, już się uśmiechasz, bo znowu będą wakacje, tata niedługo już wróci, z mamą pójdziesz na spacer. Po burzy zawsze jest tęcza, po deszczu słońce znów świeci, po chwilach trudnych i smutnych znowu szczęśliwe są dzieci.

Rozmowa na temat tekstu.

− Co mieszka w sercu?

− Czy zawsze jest nam wesoło?

− Czy zdarza się, że coś was smuci?

− Czy zdarza się, że coś was złości?

Rodzic przypomina, że uczucia, emocje są czymś normalnym, naturalnym, co zawsze towarzyszy ludziom – dorosłym i dzieciom. Ale należy pamiętać o tym, że po burzy zawsze jest tęcza, po deszczu słońce znowu świeci, po chwilach trudnych i smutnych znowu szczęśliwe są dzieci.

 

3. Rysowanie na kartkach tego, co cieszy dzieci, i tego, co je smuci.

Potrzebne będą: kartka podzielona na pół – w lewym górnym rogu rysunek chmurki, a w prawym górnym rogu – słoneczka, kredki. Dziecko dostają kartki podzielone na pół, z rysunkiem chmurki i słoneczka w ich rogach. Po lewej stronie kartki (chmurka) rysują to, co je smuci, a po prawej stronie (słonko) – co je cieszy. Potem dziecko siada z rodzicem i omawia swój rysunek.

 

4. Karta pracy, cz. 4, s. 59. Rysowanie szlaczków po śladach, a potem – samodzielnie. Rysowanie rybek i fal po śladach. Kończenie rysowania rybek według wzoru. Kolorowanie ich.